| ای سرو بلند قامت دوست | وه وه که شمایلت چه نیکوست | |
| در پای لطافت تو میراد | هر سرو سهی که بر لب جوست | |
| نازک بدنی که می‌نگنجد | در زیر قبا چو غنچه در پوست | |
| مه پاره به بام اگر برآید | که فرق کند که ماه یا اوست؟ | |
| آن خرمن گل نه گل که باغست | نه باغ ارم که باغ مینوست | |
| آن گوی معنبرست در جیب | یا بوی دهان عنبرین بوست | |
| در حلقه‌ی صولجان زلفش | بیچاره دل اوفتاده چون گوست | |
| می‌سوزد و همچنان هوادار | می‌میرد و همچنان دعاگوست | |
| خون دل عاشقان مشتاق | در گردن دیده‌ی بلاجوست | |
| من بنده‌ی لعبتان سیمین | کاخر دل آدمی نه از روست | |
| بسیار ملامتم بکردند | کاندر پی او مرو که بدخوست | |
| ای سخت دلان سست پیمان | این شرط وفا بود که بی‌دوست | |
| بنشینم و صبر پیش گیرم | ||
| دنباله‌ی کار خویش گیرم | ||
