در حقیقت ماه جو دارد، اما جو آن در مقایسه با زمین بسیار نازکتر و چگالی آن صد هزار میلیارد بار کمتر از جو زمین است. برای اینکه یک سیاره یا قمر بتواند جو داشته باشد، نیروی کشش جاذبهاش باید بر حرکت طبیعی اتمها و مولکولهای موجود در فضای مجاور آن غلبه کند. از آنجا که گرانش ماه تنها یکششم گرانش زمین است، قادر نیست بخش اعظم اتمها و مولکولهای لازم برای شکلگیری جو را دور و بر خود نگه دارد. در نتیجه بسیاری از آنها به راحتی به درون فضا فرار میکنند. جو ماه احتمالا ۱۰۰ تریلیون مرتبه (دقت کنید این عدد ۱۴ صفر دارد) رقیقتر از اتمسفر زمین است. اما جو آن لایههای متنوع دارد. تحقیقاتی که سفینه آپولو انجام داده است نشان میدهد که در سانتیمتر مکعب از جو کره ماه ۶۰۰۰ اتم ئیدروژن وجود دارد. گازهای دیگر از جمله هلیوم ، نئون و آرگون نیز در آن یافت میشود. جو ماه در مجموع ۱۰.۰۰۰ کیلوگرم است. جو ماه شب هنگام بیشترین تراکم را دارد و روزها نور خورشید اجزای آن را یونیزه میکند و بادهای خورشیدی نیز آنها را تا اندازهای از هم جدا میکند و بدین ترتیب جو رقیقتر میشود.